CONCERT REVIEW

Zeer magere opkomst in de AB. In de foyer lopen er meer stewards rond dan bezoekers. Rokers worden ongenadig buiten gekieperd. Zelfs al zijn het artiesten. Vraag het maar aan Jos Steen. Nu is er uiteraard geen enkele reden waarom artiesten wél en klanten níet zouden mogen roken. Maar de manier waarop ?!?!
Als het roken dan toch zo verschrikkellijk ongezond is, geachte wereldleiders, leg dan de productie van tabak stil en laat sigaretten en dergelijke verdwijnen uit de winkels, of rijst er dan een probleem qua begroting ? In elk geval zou er een deel dubbelzinnigheid uit de wereld gebannen worden, en zijn in elk geval al die mensen gered die zich nu zowat arm roken. En bovendien, wat er niet is kan ook niet 'tempteren'.

Maar over naar het gebeuren. Tenslotte is pamfletten schrijven niet mijn besogne. Jos Steen en Geneviève Dartevelle werden neergepoot vóór het uitgebreide instrumentarium van de na hen spelende dubbel-band, South San Gabriel + Centro-Matic. Of hoe noem je een schizofreen concept van één man met band.
Geneviève is een bijzonder begenadigde harmoniciste, en staat front bij verschillende bluesbands als The Excello's en Hobo Jungle. Deze blues-harpij werd verder ook nog opgemerkt bij o.a. P.Van Sant, Kleptomania, Chilly Willy samen met Kellie Rucker et j’en passe. Jos Steen van zijn kant is een buitenbeentje, een rariteit, een freak. Zijn muziek, of liever zijn expressievorm is eerder exentriek dan experimenteel te noemen. Bij hem vergeleken is Don Van Vliet, alias Captain Beefheart, een watje. Maar als het goed genoeg is voor Steven De Bruyn, weet je dat hij ietwat in zijn mars heeft. Hij heeft helaas niet de tijd gehad om dit in de AB te uiten. Vooral niet omdat het weinig talrijke publiek voor Will Johnson was gekomen en zoals genoegzaam bekend is, worden voorprogramma’s in het beste geval geduld. Nu is Jos iemand die perfect presteert bij interactie met zijn publiek. Hij heeft een zekere vorm van humor, ontsproten aan zijn Schotse aard, die op het Europese vasteland maar mondjesmaat begrepen wordt, en door de meesten zelfs als meedogenloze absurditeit wordt ervaren. Hij is wars van alle conformiteit en als niemand hem daarin volgt, rijst er een probleem. De eerste “song” was nog enigszins toegankelijk en vergelijkbaar inderdaad met het werk van Captain Beefheart. “Sioux Warsong” is een bedreiging van de heersende normen van muzikale esthetiek, maar is het niet zo dat alles, niet alleen wat esthetisch is, reden van bestaan heeft. En wat is diezelfde esthetiek anders dan de afspiegeling van bepaalde afspraken tussen bepaalde mensen of groepen van mensen op bepaalde tijdstippen en plaatsen. Gezien een zeker gemis aan voeling met het publiek verloor Jos allengs het contact met het ‘hier en nu’ en toen er bovendien ook nog een snaar van zijn gitaar brak, verdween hij als het ware in de luchtledige duisternis van de onmetelijke ruimte. Hij slaagde er niet in om binnen redelijke tijdsperken de snaar te vervangen, waardoor de technici van de volgende band reeds het bloed vanonder hun nagels voelden vloeien. Geneviève die de impasse met grote subtiliteit wist te ondervangen, kon alsnog een tweede nummer inzetten waarbij Steen een toverstokje tussen de snaren van zijn gitaar weefde en door het op en neer te bewegen de toonhoogte veranderde. Aboriginaal. Het was zijn “Score of a Future Never Made Film”. En toen werd de stekker uitgetrokken….letterlijk.

Later in de foyer, toen ik een poging deed om de man wat nader te leren kennen, kreeg je het bovengenoemd incident. Ze moeten hem niet in AB, zelfs niet als toeschouwer. Wie zich niet aanpast in onze wereld, moet eruit.
We zullen dus moeten wachten op een volgende gelegenheid om deze merkwaardige combinatie voluit te leren kennen.

witteMVS